maandag 5 mei 2014

2014 wat een begin

Pfff 2014 is nog niet eens een maand oud of daar is de eerste echte dikke knaller al binnen.
Op zaterdag laat in de middag word er ineens een Bruine Klauwier gemeld, natuurlijk veel te ver weg het beest zit bij Netterden te ver om voor het donker te halen en op zondag moet ik toch naar Brabant dus tja maar hopen.
Klauwieren zijn normaal nachttrekkers maar daar het niet echt trektijd is had ik alle hoop dat het beest er dus op zondag nog zou zitten.
Na een kort overleg met mijn zoon besloot ik om mijn wekelijkse voetbalwedstrijd van mijn favoriete club dit keer maar eens te laten voor wat het was en om twee uur eerder te vertrekken naar Brabant zodat ik een kleine tussenstop zou kunnen maken bij de Klauwier.
Zoon lief was het er niet helemaal mee eens want ook hij heeft het rood witte bloed door zijn aderen stromen en wilde eigenlijk de wedstrijd niet missen, maar goed hij is afhankelijk van mij en zou toch mee moeten, dan maar met een chagrijnige zoon in de auto.
Onderweg kwam ik erachter dat het redelijk in de buurt is van Zeddam en laat daar nu net toevallig een collega wonen.
Snel even contact gemaakt en ook hij zou even naar de Bruine Klauwier komen waarna we bij hem even een bakkie koffie zouden gaan drinken alvorens de weg naar het zuiden zou worden vervolgd.
Aangekomen op de plaats waar het beestje gezien was stonden gelukkig nog meerdere auto's waardoor ik zeker wist dat ik goed was.
Snel de scoop uit de wagen genomen de zoon de camera om de nek gegooid voor het bewijsplaatje en het weiland ingestapt.
Er naar toe lopend kwam ik wat mensen tegen die op de terug weg waren en deze bevestigden dat het beestje er nog zat maar dat het verzoek van de boer was gekomen om niet meer het weiland in te gaan vanwege het vertrappen van het gras.
Aan de grote hoeveelheid sporen kon ik me dat goed voorstellen, de boer zelf liep echter nog in het land en hij vond het geen probleem als ik nog even zou kijken als er vanaf de maandag maar niemand meer inging.
Ik kon dat natuurlijk niet beloven maar hoopte dat het de maandag goed zou gaan want dat er nog meer mensen zouden komen was wel duidelijk natuurlijk.
Een goede maand na de Bruine Klauwier werd er een Kleine Trap gevonden in Drenthe en wederom was het een vrijdag dat ik er heen kon samen met zoonlief.
Weer een nieuwe soort en wat voor 1 als dat zo door zou gaan zou er heel wat bijkomen dit jaar.
Helaas zat de Trap in een erg groot onoverzichtelijk gebied waardoor het maken van een bewijsplaat niet echt gemakkelijk was, ik bespaar jullie dus ook de miserabele foto.
Dit geldt tevens voor de bruine klauwier ook deze zat niet echt dichtbij en zoals boven beschreven was het ook niet wenselijk om door de wei te banjeren.
Inmiddels was ook het jaarlijsten er alweer een beetje bij in geschoten wat mezelf niet echt verbaasd goede voornemens zijn aan mij niet echt besteed dit wat betreft jaarlijsten maar ook het stoppen met roken bijvoorbeeld alhoewel ik nu inmiddels met poging 4 bezig ben.
een 14 dagen na de Kleine Trap kon ik echter toch alweer een nieuwe bijschrijven te weten het Bokje een vrij algemene vogel maar erg moeilijk te spotten laat staan te fotograferen maar 316 was wel een feit.
Nu heb ik van het Bokje nog geen foto kunnen maken en zo hou je als vogelaar toch nog altijd een wens open om als fotograaf nog een foto te maken van dit beest.
Een rustige maand volgde waarin wel het een en ander gemeld werd maar ik geen tijd had om fanatiek te twitchen.
Een maand later kwam toch 317 binnen waaien wederom geen zeldzaamheid maar een vrij algemene Waterpieper.
Dit was een soort die je overal wel tegenkomt van Limburg tot hier in Friesland je moet er alleen even tegen aan blunderen zoals we dat zo mooi zeggen. Dat gebeurde uiteindelijk op 10 minuten van huis in een mooi nieuw aangelegd gebied.

ook niet de meest mooie foto maar wel een duidelijke bewijsplaat.
Ondertussen hadden we bij mijn basis op de Veluwe een mooi hutje gemaakt.
De we in deze zijn Michel Bulte en ondergetekende natuurlijk.
Omdat als ik de kans krijg toch een mooie foto wil maken was dit hutje een ideale uitkomst om tijdens mijn lunchpauzes en net na het werk hierin lekker te ontspannen en tegelijk foto's te maken van vogels.
In de eerste weken na dat we klaar waren konden we al 24 soorten bijschrijven als bezoekende op ons watertje.
Sommige van deze soorten zijn echter zo kort ter plaatse dat het niet eens mogelijk was om er een foto van te maken maar wederom zo hou je iets te wensen over.
Ben er nu namelijk achter als je zo zit word je erg kritisch over hoe je een foto wil hebben.
Maakte ik van de eerste Appelvink die we op bezoek kregen nog een foto of 100, tegenwoordig moet het echtpaar wel op een speciale manier gaan zitten anders knip ik niet 1 keer.
Al blijft het een bijzonder mooie fotogenieke vogel.

Het twitchen dus op een laag pitje en daar heb ik op sommige momenten redelijk veel spijt van.
Zo werd er op Koningsdag een Witstaartkievit gemeld in Den Helder en tevens een voor Nederland nieuwe soort de Roodkeellijster deze echter bij Heemskerk en 5 kilometer te lopen in het duin.
Ok de Roodkeel zou ik zeker niet doen dat zou alleen maar stress opleveren en daar had ik geen zin in voor de Witstaart wilde ik wel een uitzondering maken, na kort overleg met mijn vriendin besloten we naar Den Helder te gaan waarna echter kort nadat we dat besloten hadden het bericht kwam dat de vogel hoog was opgevlogen en vertrokken was richting zuid oost.
Dit was voor mij reden om niet te gaan en we besloten dan ook richting Dokkum te gaan voor een bezoekje aan een van de vele vrijmarkten (soms moet je de vrouw ook haar zin geven).
Bij thuiskomst bleek de vogel niet te zijn vertrokken maar een stukje verder was gaan zitten en  nu inmiddels weer op de oude plek zat.
De volgende dagen bleef het beest maar zitten en ik kreeg goede hoop dat hij er op vrijdag ook nog zou zijn dat was de dag waarop ik toch in Den Helder moest zijn.
Helaas op woensdag werd wederom gemeld dat hij hoog was opgevlogen en inderdaad de donderdag werd hij niet meer gezien.
Moraal van dit laatste stukje wat voor de ene hoog is is voor een Witstaartkievit een rondje vliegen om ergens anders te gaan zitten, wat voor een ander hoog is is voor diezelfde Kievit reden om te vertrekken zodat ik hem helaas niet heb kunnen zien,
Maar ook hier geldt er moet wat te wensen over blijven.
Al met al staat de teller op 317 en gaan we langzamerhand toch het twitchen weer een beetje oppakken ik mis teveel mooie soorten die misschien wel nooit meer terug komen.
Ik hou jullie op de hoogte